Dankzij deze vinding stapt een slechtziende altijd in de goede bus

Slechtziendheid is niet altijd even handig bij het herkennen van een bus. Met enige regelmaat maakt ze gebruik van het openbaar vervoer. Maar er komen meerdere bussen langs de halte op korte loopafstand van haar huis. Is het nou lijn 107 of 108 die daar aan komt rijden? Tegen de tijd dat ze het in de smiezen heeft, is de bus al gestopt – of doorgereden.

Dat kan handiger, vindt de Edese.

Daarom heeft ze het buslijnbordje bedacht: een klein boekje op A5-formaat met verschillende flap-overs. Deze zijn voorzien van cijfers. Daarmee kan de gebruiker duidelijk de cijfer van de bestemde buslijn aangeven en deze tonen wanneer er een bus aan komt rijden. De buschauffeur ziet dan in een oogopslag of het nodig is om te stoppen.

Het idee is niet nieuw, ze speelde er al langer mee. Maar toen voor de zoveelste keer een regiotaxi bij haar voorbijreed, was de maat vol. Ze besloot om het idee in de praktijk te brengen. Ze pitchte het idee bij de Christelijke Bibliotheek voor Blinden en Slechtzienden in Ermelo, die vervolgens een prototype realiseerde.

Met dat prototype klopte ze aan bij vervoerder Keolis (nieuwe naam van Syntus). Ook Keolis reageerde enthousiast. ,,Het probleem was daar al bekend’’, zegt Van Geel. ,,Het bedrijf krijgt weleens klachten van mensen die de bus voorbij zien rijden. Maar buschauffeurs kunnen daar ook weinig aan doen.’’

Keolis bood aan om 100 prototypes te betalen. ,,Ik ging door het dak’’, zegt Van Geel. Vervolgens kreeg ze van de Oogvereniging de kans om deze protoypes te slijten bij diens stand op de Ziezo-beurs, de landelijke beurs voor mensen met een visuele beperking. Dat is drie weken geleden. Trots: ,,Inmiddels zijn er nog maar 20 exemplaren over.’’

Op de beurs bleek dat haar buslijnbordje meer mensen zou kunnen aanspreken dan ze zelf bedacht had. ,,Er kwam een vrouw naar me toe die vertelde over haar dochter, die een verstandelijke beperking heeft. Ze wil dat haar dochter niet meer met het leerlingenvervoer gaat. Met zo’n bordje zou haar dochter zelf met de bus kunnen.’’

Ook werd ze benaderd door een man die studeert aan de Radboud Universiteit in Nijmegen. ,,Het kan erg druk zijn op het station in die stad. Als er honderd mensen om je heen staan, probeer jezelf dan maar eens zichtbaar te maken vanuit je rolstoel.’’

Nu heeft ze de lol ervan gehad, zegt ze. Ze is tevreden met het geld dat de verkoop van de eerste bordjes heeft opgeleverd. Maar de prototypes zijn meteen de laatste die ze zelf verkoopt. ,,Het is voor mij niet te doen om de bordjes zelf te gaan verkopen’’, zegt Van Geel. ,,Daarom ben ik heel erg blij dat ik nu iemand gevonden heb die zijn nek voor mij uitsteekt en het verder gaat ontwikkelen.’’