Blog 9: “De lockdown…”
Fleurs kijk op de lockdown
“Corona-moe”. Daar komt het vooral op neer.
Inmiddels zitten we in de tweede lockdown maar merk ik dat het toch een heel stuk zwaarder begint te worden. Net als veel anderen zie ik inmiddels ook de muren op mij af komen. Daar ben ik niet anders in. Ik kijk er erg naar uit om weer ‘normaal’ te kunnen doen. Al dat afstand houden kost veel energie en is lang niet altijd even makkelijk. Op dit soort moeilijke dagen ben ik vooral dankbaar voor mijn restvisus (het gedeelte dat ik nog wel zie). Hierdoor is een simpel rondje hardlopen nog steeds mogelijk. Inmiddels maak ik heel wat “zigzaggende” routes door Nijmegen, maar ook daar ben ik inmiddels wel op uitgekeken. Ik ben me er van bewust dat niet iedereen met een visuele beperking hard kan lopen. Mijn herkenningsstok is in deze periode van mijn leven erg belangrijk geworden. Ik pak hem er veel vaker bij zodat men afstand van mij kan houden en ik dat niet van hen hoef. Ik doe wel mijn best om afstand te houden en dat gaat aardig goed al zeg ik het zelf. De oogvereniging had -om het afstand houden eenvoudiger te maken – zelfs hesjes geïntroduceerd met tekst op de rug. Ik kan me goed voorstellen dat zo’n hesje bijdraagt aan het houden van afstand. (heeft daarnaast ook zo zijn voordelen tijdens deze donkere dagen). Toch fijn voor je eigen veiligheid en gezondheid.
Voor veel slechtzienden was het in het begin erg lastig om thuis te werken. De meesten hadden hun hulpmiddelen immers op het werk staan. Zo stond mijn werk bij (slechtzienden-museum) Muzieum regelmatig stil, maar had ik gelukkig dit werk nog voorhanden. Veel van mijn collega’s bij Muzieum zitten al tijden onverhoopt thuis, te wachten tot we weer mensen mogen rondleiden in het donker. Voor ons (mensen met een visuele beperking) is lichamelijk contact vanzelfsprekend. Iemand even gauw bij de arm pakken of een voorwerp geven. Dat is in tijden van Corona haast niet meer voor te stellen.
Daarnaast voelt het in de supermarkt niet prettig. Zoals ik eerder al eens omschreef zijn karretjes niet erg praktisch als je slechtziend bent. Bovendien is het voor mij erg vanzelfsprekend alle producten vast te pakken zodat ik zeker weet dat ik het juiste product in handen heb. Dit zorgt er wel eens voor dat ik me op mijn vingers gekeken voel. Mijn dagen breng ik bewust veel door in huis net als iedereen, en de supermarkt is hét uitje geworden iedere 3 dagen. Ook probeer ik bewust te genieten van de dingen die er wel zijn. De heerlijke zon die het appartement soms binnen schijnt. Of uitgebreid eten koken. Af en toe eens proberen iets nieuws te bakken of een boek lezen. Zo kom ook ik mijn dagen door met weinig doen. Hopelijk gaan we nu met de komst van weer een mooie (corona-vrije) toekomst tegemoet zonder de angst een ander ziek te maken. Hopelijk kunnen we dan weer zo snel mogelijk terug naar normaal. Het oude normaal.
Liefs,
Fleur