Blog 8: “Sporten..”
Fleurs kijk op sporten
De mensen die mij kennen van vóór mijn visuele handicap zullen vast weten dat ik nogal een fanatiek sporter ben. Van jongs af aan heb ik altijd genoten van sport, volleybal en gymmen. Ook in de bovenbouw van de middelbare koos ik maar al te graag voor Bewegen, Sport en Maatschappij(BSM). Iedere zaterdag kon je mij vinden in de sporthal waar ik voorheen de jeugd coachte of training gaf en vervolgens zelf moest spelen, en daarna nog eens twee wedstrijden keek. Ik vond het heerlijk.
In de eerste weken van mijn beperking had ik het nog niet zo goed door. We waren aan het einde van het volleybal seizoen en trainden samen met een ander team op conditie-behoud en techniek. De competitie was al ten einde. Tijdens een tweetal trainingen liep ik al wat te klagen over het feit dat ik maar eens naar de opticien moest. De bal ketste regelmatig weg of ik was te laat, waardoor de bal vlak voor me op de grond viel. Zeer frustrerend als je het mij vraagt. Zelfs tijdens het serveren kreeg ik het voor elkaar dat ik de bal zo raakte dat hij ver uit ging of in het net, en dit was iets dat mij niet vaak overkwam.
Na de diagnose in de zomer van 2018 heb ik mijn team helaas moeten mededelen dat ik als zogenoemde “mee-trainer” op papier kwam te staan, in afwachting van de hoeveelheid achteruitgang. Ik kon namelijk nog niet voorspellen wat de schade uiteindelijk zou worden. Ik hoopte dat het misschien een optie zou zijn dat ik op een lager niveau nog mee kon komen. Echter, na een half jaar was wel duidelijk dat dit erg lastig zou worden. Ik kon immers niet goed inschatten waar of wanneer de bal in mijn buurt zou komen. De bal verdwijnt regelmatig in een blinde vlek, wat veelal zorgt voor een schrikreactie. Het blijft gek.
Zelf spelen ging dus niet meer. Gelukkig kon ik tijdens het seizoen 2018-2019 nog wel een team coachen. Hierdoor voelde ik mij toch nog betrokken bij de sport die ik zo lief heb. Met wat hulp langs de kant en een goed geheugen lukte het me redelijk om te blijven coachen. De ervaring had ik immers nog steeds. In het veld kon ik enkel door lichaamsbeweging zien wie wie was. Soms vroeg ik aan teamleden aan de kant om een samenvatting als het allemaal wat te snel ging. Zo heb ik – ondanks alles – toch nog een leuk seizoen gedraaid.
Maarja, wat ga ik zelf doen qua beweging?
Stilzitten is niet mijn beste kant! Ik koos allereerst voor fitness en hardlopen. Een sport die individueel (relatief) goed uit te voeren is. Doordat ik de omgeving nog enigszins goed zie was een rondje om het stadscentrum of net over de Waal goed te doen, maar leuk was het naar mijn mening niet. In december 2019 begon ik met fitness. Een vriend leidde mij rond in de sportschool waar hij al actief was en zo kon hij mij vertellen waar de apparaten waren die ik zocht, de wc’s, wastafel en kluisjes. Vervolgens redde ik mij steeds beter in de sportschool, en begon mij meer op mijn gemak te voelen. Wel had ik ook “onzekere momenten”. Zo ben ik altijd voorzichtig met het benaderen van een apparaat omdat ik niet goed zie of er al iemand gebruik van maakt. Het komt wel eens voor dat personen “verdwijnen” in de achtergrond als zij stil zitten. Ook stap ik niet snel af op een apparaat dat ik niet eerder gebruikt heb, omdat (stel je eens een apparaat voor dat er héél wazig uit ziet) ik niet direct zie wat het doel van het apparaat is. Ook zijn markeringen op apparaten en gewichten vaak slecht leesbaar. Sinds een half jaar zit ik bij een andere sportschool waar veel meer licht is en betere begeleiding. In deze twee jaar fitness heb ik heel wat informatie opgezocht op internet en ook meegekeken met vrienden. Soms voel ik me nog wel onzeker tijdens het sporten.
Het was fijn om weer in beweging te zijn, maar van volleybal naar fitness was niet mijn favoriete overstap. Ik wilde graag een “spelletjes-sport” doen, maar een teamsport is erg lastig als je slecht ziet. Er bestaat wel zoiets als Goalbal of Showdown, maar dit sprak mij totaal niet aan. Samen met een vriend heb ik mij ingeschreven om te gaan boksen. ik hoor u denken: ”Maar zie je de aanval wel aankomen?”. Vaak is het de bedoeling om samen met je trainingspartner stoten op de handschoenen te oefenen en tijdens het sparren kijk ik als het ware over diegene heen. Zo zie ik wel ongeveer wat hij/zij doet, maar wazig zal het altijd blijven. Bij de uitleg zorg ik dat ik vooraan sta zodat ik de volgorde van stoten goed mee kan krijgen, want op afstand lukt dat niet door mijn zicht maar ook door de (slechte) akoestiek in zo’n sportruimte. Naast deze reguliere trainingen worden er ook zogenoemde “bokszaktrainingen” verzorgd. Bij deze trainingen is de uitleg wél goed te volgen, waarbij je je aandacht uiteindelijk alleen op een bokszak richt. De meeste bokslessen zijn dus wel mogelijk. Wel heb ik bij de trainers aangegeven dat ik een visuele beperking heb, en dat ik het fijn zou vinden als ze af en toe even komen kijken of ik de oefening correct uitvoer. Gelukkig heeft mijn trainingspartner wel goede ogen. Bij de rest van de groep heb ik mijn handicap niet gemeld. Meestal train ik met Jelle en met 700 leden is het knap lastig om iedereen in te lichten over mijn beperking. Inmiddels voel ik mij goed op mijn gemak en ga ik ook zelfstandig naar de trainingen. Het feit is alleen wel dat (sinds mijn verhuizing) het ver lopen is (35/40 minuten) dus samen met een erg zware training ben je volledig afgepeigerd. Dit vind ik fijn en mistte ik voornamelijk bij fitness.
We zijn aan het einde gekomen van deze lange BLOG. Samenvattend kan ik zeggen dat sport mij enorm heeft geholpen tijdens een lastige periode, en ik ben blij dat ik dit – ondanks mijn visuele beperking – nog geheel zelfstandig kan doen. Ik voel me voldaan en levendig na het sporten en kan dit aan iedereen aanbevelen die een moeilijke periode meemaakt.
Liefs,
Fleur