Blog 6: “De mobiele telefoon..”
Het is inmiddels al zó normaal geworden, mijn telefoon staat op het grootste lettertype dat er is, maar toch kan ik niet lezen wat er op mijn scherm verschijnt. Het is dan ook erg vreemd voor mij om bij anderen op de telefoon geen letter meer te zien en vervolgens beseffen dat ik dit ook altijd heb kunnen lezen. In September 2018 begon ik de voice-over functie van Android regelmatig in te zetten. Toentertijd zette ik de functie pas aan wanneer ik appjes moest lezen, en stuurde veelal “voice-messages”. Iedereen in mijn omgeving stuurde mij ook op die manier berichtjes terwijl dat eigenlijk niet nodig was. Uiteindelijk was het rond december zo ver dat ik de voice-over functie altijd aan liet staan, tenzij iemand anders mijn telefoon gebruikte. (Aangezien dit betekende dat ik iedere keer gebruiksaanwijzingen moest geven). Voor mij is het gebruik van mijn telefoon op deze manier snel normaal geworden. Regelmatig krijg ik de vraag: “versta je alles wat je telefoon opleest?” of hoor ik: “wow , wat praat dat ding snel!”. Meestal reageer ik dan met: “jij leest toch ook niet alles op je scherm? Ik selecteer gewoon voor mijzelf wat ik wel en niet wil horen.” Wanneer ik dat hoor besef ik me pas weer dat het “niet normaal” is. Ik probeer wel die gedachte opzij te zetten, want voor mij is het de normaalste zaak van de wereld geworden. Daarnaast doet iedereen het op zijn/haar eigen manier.
Gelukkig had ik het gebruik van mijn telefoon snel door. Ik heb kort even de opties besproken die er zijn. Zo zie je meestal “visueel beperkten” met een I-Phone, maar tot op heden heb ik de overstap naar Apple nog niet gemaakt. Aangezien ik mijn hele leven al Android gebruik ben ik hier erg aan gehecht. Op het scherm herken ik vaak de afbeeldingen van de applicaties nog wel, maar ik weet vooral uit ervaring waar deze zich precies bevinden op mijn telefoon. Momenteel maak ik dus vooral gebruik van de voice-over als ik wil weten van wie ik een bericht ontvang, wat diegene schrijft en wat ik terug wil typen.
Het is best gek om anderen razendsnel op een mobiel te zien typen. Ik kan nog steeds wel typen, want ik kan de vakjes van de letters nog wel aardig herkennen. Enkel, welke letter ik in ga toetsen zie ik niet. Aangezien ik vroeger gewoon blind kon typen (op de computer) en op mijn telefoon weet ik precies waar alle letters zitten. Door mijn “wazige gezichtsveld” zit ik er alleen wel eens naast. Ook gaat het niet meer zo snel als voorheen, omdat ik bij ieder woord moet wachten op auditieve terugkoppeling. Dit is vooral frustrerend.
Precies om deze reden kies ik er daarom voor om een voice-message te sturen. Dan kan ik rustig mijn verhaal doen en hoeft het niet zo lang te duren. Een nadeel hiervan is dat de ontvangers niet altijd in de gelegenheid zijn om het spraakbericht te beluisteren. Daarom kies ik er tegenwoordig veel vaker voor om de zogenaamde “spraak-dicteer functie” op mijn telefoon te gebruiken. Hiermee moet ik woord voor woord mijn bericht inspreken zodat mijn telefoon dit kan vertalen naar een tekstbericht. Het voelt vaak wel erg ongemakkelijk omdat ik de leestekens ook uit moet spreken. Dan ben ik genoodzaakt om hardop het woord “vraagteken” tegen mijn telefoon uit te spreken. Vooral in openbare gelegenheden voel ik mij hier ongemakkelijk bij.
Ondanks dat het tegenwoordig niet altijd even soepel verloopt, krijg ik wél alles voor elkaar met mijn telefoon. Bankieren, kleding bestellen of trein-/busreizen plannen. De applicaties zijn tegenwoordig erg toegankelijk en anders weet Google assistent altijd raad.
Maar ook ik maak mij druk om de mening van anderen. Het is knap lastig om altijd maar “schijt” te hebben aan wat anderen denken. In het openbaar berichten sturen naar anderen, mijn telefoon op nog geen 10 centimeter afstand van mijn neus houden of foto’s van producten maken in de supermarkt. Ik verwacht dat het nog wel even ongemakkelijk blijft, maar ik kan het tenminste al wel zelf(standig). De tijd zal het leren. Ik verwacht óóit geen schaamte meer te kennen daarin.
Liefs,
Fleur
