Blog 5: “De stok..”
Bij deze blogpost ga ik in op mijn persoonlijke ervaring met de “stok”. Ik noem het bewust geen taststok, omdat er naast de taststok ook gebruik gemaakt kan worden van een herkenningsstok. Na een aantal blog-posts over (voornamelijk) mijn oogaandoening, vond ik het tijd worden om in te gaan op hetgeen iedereen direct associeert met een visuele beperking. Echter klopt dit beeld niet, aangezien er genoeg visueel beperkten rondlopen zonder stok. Voor veel mensen is het een drempel om met een stok te gaan lopen of zij redden zich in het openbaar nog prima zonder, maar maken thuis bijvoorbeeld wel gebruik hiervan. Voor mij is het nog geen twee jaar geleden dat ik gediagnosticeerd werd, maar door mijn aandoening ging mijn zicht hard achteruit. Na een tijdje dat ik was gestopt met fietsen (winter 2018) maakte ik geen gebruik meer van het OV, behalve de vaste route naar mijn ouders. Wat mij betreft was het niet zo’n groot punt. Als ik ergens met spoed naartoe moest, liet ik mij thuis ophalen. Of ik ging gewoon wandelen. Ik had immers toch alle tijd van de wereld.
Medio februari 2019 kwam mijn ambulant begeleider langs om het lopen met een stok te beoefenen. We liepen een klein rondje met verschillende soorten taststokken en ook een stukje met de herkenningsstok. Samen met iemand een “rondje oefenen” is nog niet eens het moeilijkste, maar deze ook daadwerkelijk inzetten op bepaalde plekken is best lastig. Wel gaf ik meteen aan dat ik het herkenningsstokje even wilde uitproberen en pakte na de training direct zelfstandig de bus. Het moment dat je voor het eerst (in je eentje) bij de bushalte staat met zo’n stok is best spannend. Toen de eerste twee lijnbussen die langsreden niet de juiste bussen bleken te zijn, werd ik wel een klein beetje ongemakkelijk en paniekerig. Maar toen ik dus al twee bussen had laten stoppen was mijn gedachte: “dan kan ik net zo goed blijven staan, ik ben nu toch al begonnen.” En trots dat ik was toen ik op mijn bestemming arriveerde. Ik heb direct mijn ouders en vriendinnen een appje gestuurd. Het voelde ook een beetje dubbel om op zo iets “kleins” trots te kunnen zijn, maar ook heel logisch.
Tegenwoordig pak ik mijn stok snel er snel bij. Hulp vragen met navigeren bijvoorbeeld is dan veel gemakkelijker, maar soms ben ik ook eigenwijs. Zonder Corona zou ik hem álleen gebruiken in het openbaar vervoer of in de supermarkt. Nu heb ik hem bewust vaker vast zodat mensen afstand tot mij bewaren. Het heeft veel voordelen om een stok in te zetten en soms denk ik ook dat een taststok handig zou kunnen zijn. Die valt namelijk nog meer op, waarschuwt je sowieso voor op en af stapjes(die moet ik met de herkenningsstok zelf blijven waarnemen), en is praktischer op onbekende plekken. In het dorp waar ik ben opgegroeid zal het nog wel even duren voordat je mij met stok ziet lopen, en misschien zal ik mijn stok daar nooit gebruiken. Dat is namelijk de plek waar ik graag de “oude” Fleur ben. Behalve dat ik nu veel makkelijker de stok erbij pak, is het niet altijd even prettig. Het voelt soms kwetsbaar om er openlijk mee op straat te lopen. Toch maakt het mij (en ik gok vele anderen die met een stok lopen) ook wel trots: “Want kijk wat ik allemaal voor elkaar krijg door alleen zo’n stok te laten zien”
Liefs,
Fleur