Fleurs kijk op tussen wal en schip
Inmiddels is het alweer 3 jaren geleden dat ik helaas slechtziend werd. Inmiddels begint mijn leven met een visuele beperking langzaam meer vorm te krijgen. Helaas is door het ontstaan van mijn visuele beperking natuurlijk erg veel weg gevallen, maar één ding is het meest lastige en dat vertel ik niet altijd direct bij een eerste small talk. Het is wel iets dat mij dagelijks bezighoudt en dat zou ik liever niet hebben. Het zit namelijk best wel erg in de weg als je aan het revalideren en integreren bent.
Niet alleen een beperking krijg je erbij, maar financiëel komt er betreft ziektekosten en je eigen inkomen ook nog eens erg veel op je af.Dit komt dagelijks voorbij, even iets leuks doen om het rouwproces te ondersteunen zit er met een kleine portomonnee niet altijd in.Toen ik namelijk slechtziend werd, was ik net één jaar afgestudeerd en stond ik op het punt aan het werk te gaan. Het werk van een logopedist heb ik helaas niet betaalt uit kunnen voeren. Op het moment van de diagnose was ik namelijk nog hard aan het werk in de horeca. Hier had ik erg veel plezier in, maar is natuurlijk geen vetpot. Ik was in de veronderstelling dat ik binnenkort toch mijn eigen geld als logopedist zou gaan verdienen. Hierdoor vond ik het op dat moment wel prettig om niet fulltime en nog lekker flexibel te werken.
Je kunt je dus misschien wel indenken, dat mijn flexibele horeca inkomen niet erg hoog was destijds en daar nog eens zo’n 70% van overhouden maakt het leven niet beter naast het oplopen van een beperking. Ik kwam toentertijd in de Ziektewet terecht, ik was immers afgestudeerd. Een Wahjong uitkering zat er niet in. Gelukkig kreeg ik goede begeleiding vanuit Bartimeus. Alleen de achtbaan die je betreedt als je ziek wordt is vrij intens en ingewikkeld. Helemaal als je pas 23 bent en net leert hoe je leven zelfstandig in elkaar zit. Een aantal jaar later kom je in de WIA of IVA terecht. Eigenlijk vanwege mijn aandoening en het hebben van geen perspectief op verbetering van mijn zicht zou mij een IVA-uitkering geadviseerd zijn, maar Daar zat ik niet op te wachten. Ik was immers overtuigd van het feit dat ik ooit weer zou gaan werken. Ik was keihard aan het werk door het doen van vrijwilligerswerk, bij het MuZIEum en slechtziend.nl, en kwam dus liever in de WIA terecht. Ik heb de beste man van het UWV weten te overtuigen en hier was ik dan ook erg blij mee.Ik kwam alleen wel in een groep van mensen terecht die het met een WIA-uitkering zelfstandig mogen uitzoeken, zelf kiezen hoe ze het aanpakken en minder controle krijgen van het UWV. “Prima, ik zoek het zelf wel uit.”
Uiteindelijk wist ik bij Slechtziend.nl een baan te vinden en bleek dat er, behalve vergoeding voor hulpmiddelen, weinig opties zijn ter ondersteuning. Ik val immers niet onder de participatiewet en kan daar ook niet onder vallen. Er kan niet gekeken worden naar mijn werkbelasting, passend bij mijn beperking, waardoor de werkgever gestimuleerd zou kunnen worden om mij voor een passend bedrag aan het werk te hebben. Daarnaast wilde ik graag kijken naar extra cursussen of opleidingen omdat met een opleiding tot logopedist ik niet veel kennis heb van werkzaamheden buiten een zorginstantie, maar ik heb een bachelor-papiertje en zou dus technisch gezien aan het werk kunnen. Het voelt/voelde alsof er niks passends te vinden was. Ik zat vele dagen te bellen naar allerlei opties om iets van een vergoeding/regeling te vinden die mij zou helpen. Laag inkomen en weinig medewerking om deze welwillende visueel beperkte dame aan het werk te krijgen. Er is immers toch een tekort in personeel?
Inmiddels heel wat telefoontjes en aanvragen verder, maar het is mij gelukt om nu aan een passende studie te zijn (middels een fonds). En daarnaast doe ik flink mijn best om met alle kleine uurtjes die ik nu betaald maak ooit op een fijn niveau te komen. Zo komen we er wel!
Hetgeen dat ik vooral duidelijk wil maken met dit verhaal, is het feit dat er altijd mensen zijn die net niet in het plaatje passen. Er zijn mensen die echt wel willen werken, maar het niet makkelijk voor elkaar krijgen. Het blijft een lastig principe, maar heeft mij heel erg gedreven gemaakt en ik weet niet of dat in mijn rouwproces altijd even positief is op de revalidatie. Het rouwen kost heel veel tijd, maar de drang om snel een fatsoenlijk inkomen op te bouwen zit me dan soms wel erg in de weg. Niet iedereen past in het plaatje. Kunnen ze ook niks aan doen, maar lastig en best begrijpelijk toch?
Liefs,
Fleur
