Fleur’s kijk op.. Het werk van een logopedist.
In de zomer van 2017 was het na 4 jaar keihard werken op de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen dan zover, ik mocht mijzelf logopedist noemen. Na een fijne rustige zomer begon ik mij in September maar eens te storten op het solliciteren en daar begon ik dan ook vol goede moed aan. De locatie in Nederland maakte mij niet uit, zolang het maar in de neurologie was. Ik reageerde heel wat af en hoopte op de perfecte match of in ieder geval een plekje waar ik kon beginnen met ervaring opdoen. Helaas ging het niet zo vanzelfsprekend als verwacht. Ik hoopte op een iets soepeler sollicitatieproces met een minor neurorevalidatie, een specialisatie op slikstoornissen, een stage in het ziekenhuis en een scriptie over patiënten die opnieuw zullen moeten leren slikken na langdurige beademing.
Ik besloot uiteindelijk ook in praktijken in de omgeving van Nijmegen te solliciteren. Ik vond een baan in Juni 2018. De praktijk lag in Arnhem en ik was super blij dat ik eindelijk in september ergens ervaring op kon gaan doen. Jammer maar helaas. Voor ik uberhaupt begonnen was, kon ik de baan al opzeggen. De diagnose kwam namelijk in de zomer van 2018 en liet mij schrikken. Ik stond stil..
De opleiding waar ik 4 jaar met veel plezier en passie energie in had gestoken, kon ik voor mijn gevoel wel weggooien. Natuurlijk begrijp ik heus dat ik niet alleen logopedische vaardigheden geleerd had tijdens mijn bachelor, maar lastig te accepteren is en blijft het wel. Ik twijfelde na de diagnose of ik de baan op zou zeggen of niet. Ik wist immers nog helemaal niet waar mijn zicht zou eindigen en of ik dit aan zou kunnen naast al dat gereis naar het ziekenhuis. Dan benoem ik nog niet eens het feit dat het een bizar rouwproces is dat op me af kwam. het voelde zo stil en moest echt weer opnieuw starten.
In februari 2019 nam ik maar eens contact op met mijn oude SLB-er om eens te sparren. We keken naar opties binnen de HAN, maar zochten ook ondertussen naar slechtziende logopedisten in het werkveld. Ik kwam erachter dat er in nederland 3 logopedisten zijn met slechter zicht en was nieuwsgierig naar hun aanpak en hoe het hen afging. Het zou vast op een manier kunnen, maar er hangt voor mijn gevoel een best groot visueel aspect aan logopedie. Het is niet alleen maar spraak. Dit leg ik mensen dan ook maar al te graag uit.
Denk maar eens na. Een heel administratiesysteem, het observeren van een cliënt, oogcontact, spierspanning in het gezicht, taaloefeningen met plaatjes en werken met patiënten in het ziekenhuis die soms een heel slecht taalbegrip hebben door een beroerte. Zo kan ik nog wel eventjes doorgaan. Ik zag het niet voor me. Er zal vast een passende manier zijn geweest, maar naar mijn idee was dit niet mijn toekomst. Ik deed immers de opleiding om mensen met neurologische klachten te helpen. Gelukkig vind ik heel veel andere dingen leuk en houd ik van leren. Ik verwacht met mijn doorzettingsvermogen, enthousiasme en slechte ogen uiteindelijk wel ergens op een passende plek terecht te komen. Wie weet op een andere manier nog in de zorg, maar de tijd zal het leren.
Liefs,
Fleur
