Blog 10: “Mensen herkennen…”
Fleurs kijk op mensen herkennen
Meestal probeer ik te vertellen over dingen die ik nog wel kan en hoe ik daar mee om ga. Maar vandaag wil ik jullie meer een inkijkje geven in iets dat ik niet kan. Spontaan mensen begroeten. Althans, wanneer iemand mij spontaan benaderd en mij aanspreekt met “Hee Fleur” zal ik vast mijn best spontaan opgezette “Hey…” geven, maar ik heb veelal geen idee wie er tegenover mij staat.
Regelmatig wandel ik zigzaggend door Nijmegen met een podcast op. Met mijn visus kan ik daar wat dat betreft blij mee zijn. Onder de grote wazige wolk/vlek door zie ik nog zo’n 4 meter voor mij uit. Hierdoor voel ik mij zelfverzekerd genoeg om in mijn eentje een rondje te wandelen. Nijmegen kende ik al voordat ik slecht ging zien, aangezien ik hier als student ben komen wonen. Daarnaast is mijn oriëntatie-vermogen altijd een sterke kant geweest. Ik moet er alleen wel voor blijven waken dat ik om mij heen blijf kijken. Het kan namelijk weleens voorkomen dat er plots iemand uit die “grijze waas” tevoorschijn komt, wat vaak voor een schrikreactie zorgt. Je kunt je vast voorstellen dat ik me dan heel stom voel.
Tijdens zo’n dagelijkse wandeling kom je in een tijd als deze genoeg mensen tegen op straat, waaronder af en toe bekenden. Het is voor mij niet te doen mensen te herkennen in het openbaar. Het kan namelijk iedereen zijn. Wanneer ik spontaan word begroet probeer ik ook spontaan te reageren. Ik bemerk wel de vraagtekens bij mijn spontaan opgezette “hey” en hoop ondertussen dat de ander deze niet herkend/hoort. Dat voelt namelijk erg gênant. Hierna beginnen mijn hersenen te ratelen.. “Wie zal dit zijn? Herken ik deze stem? Oh shit, hoe ziet haar haar eruit? Misschien helpt dat.” Waarna ik hopeloos en snel de vraag eruit gooi: “Sorry maar ik kan niet zien wie je bent.” Want voor ik het weet ben ik te laat om fatsoenlijk deze vraag te stellen. ( En ja, ik heb wel eens een gesprek gevoerd met mensen waarvan ik geen idee had wie ik voor me had staan, dus de vraag er snel uitgooien zorgt voor rust. )
Ik weet wel zeker dat dit hetgeen is wat mij het meest belemmert in mijn dagelijks leven. Ik kan mij “eenzaam” voelen in een vol café omdat ik simpelweg geen idee heb wat er om mij heen gebeurt. Vaak vraag ik mijn vriendinnen dan wie er allemaal zijn en of ik nog mensen ken. Dat geeft mij toch het idee dat ik er nog iets van mee krijg en dit geeft mij al wat meer kennis van de situatie. Naast deze kennis maak ik nog veel meer gebruik van mijn geheugen. Wanneer ik mij op een bepaalde locatie begeef, is dat zeker van belang. Vervolgens koppel ik namen bij mensen middels kledingstijl, lichaamsbouw, stem en soms haren. Alles staat klaar in mijn geheugen om te gebruiken. Het liefst zou ik een half uur aandachtig mensen bekijken, maar zo voer je immers geen gesprekken.
Met enige regelmaat krijg ik het dus niet voor elkaar zelf uitgepuzzeld te hebben wie er voor me staat. Ik weet dat het niet geeft om dit toe te geven of het gewoon direct te vragen, maar dit was vroeger zo’n fijne vaardigheid; achteraf gezien.
Liefs, Fleur